De afgelopen tijd horen wij diverse reacties van inwoners en ook enkele raadsleden, dat Delft maar het beste artikel 12 gemeente kan worden. Want zo stellen zij: ‘dan zijn we snel uit de problemen’. Alsof de artikel 12 status luilekkerland is. Het tegendeel is het geval.

De bestuurlijke opgave voor Delft blijft ook tijdens een artikel 12 status onverminderd groot. Delft zal alles uit de kast moeten halen om uit de financiële problemen te komen. Dat zal lastig genoeg zijn, maar niet onmogelijk.

De enorme kansen die Delft heeft en biedt moeten op termijn financiële vruchten afwerpen. Er is een enorme vraag naar binnenstedelijk gebied en dat is precies wat Delft te bieden heeft in het Spoorzonegebied. Wat Stadsbelangen Delft betreft het accent daarop leggen en niet ‘gemakkelijk’ lasten verhogen.

Het college heeft diverse strategische acties ondernomen naar buurgemeenten, Provincie en Rijk om er in ieder geval voor te zorgen dat bij iedereen eenzelfde beeld aanwezig is over de Delftse situatie. Dat lijkt weliswaar succesvol te zijn verlopen, maar heeft nog geen financiële zoden aan de dijk gezet. Al eerder heeft Stadsbelangen Delft gepleit voor het inzetten voor een stevige commerciële onderhandelaar gericht op het behalen van financiële resultaten voor Delft.

Wethouder Harpe gaf aan, dat hij voldoende vertrouwen heeft in de onderhandelkwaliteit van de gemeente. Dat kan zijn, maar feit is ook dat in de afgelopen jaren bij diverse contracten, die tussen Delft en andere partijen zijn afgesloten, Delft regelmatig aan het kortste eind trok en nog steeds trekt.

Het is mooi dat er begrip is van allerlei kanten voor de financiële situatie van Delft, maar met begrip alleen redden wij het niet. Delft laat zich gelukkig zien als een betrouwbare partij, wij komen onze afspraken na, maar wij mogen best onze tanden laten zien. Zeker richting Rijk en Provincie. Delft komt te lief over. Bovendien mag ook de vraag worden gesteld hoe goed (of slecht) de Provincie haar controlerende taak in de afgelopen jaren richting Delft heeft vervuld. Om nog maar te zwijgen over hun rol in het ‘Sint Sebastiaansbrug’ dossier.

Delft wil nog steeds de 32 miljoen, die nog open staat, aan de Spoortunnel betalen. Er is nu bereidheid dat Delft het bedrag op een later moment mag betalen. Dat neemt niet weg dat Delft zich de vraag mag stellen of het wel terecht is dat Delft de 32 miljoen nog moet betalen. Wij ontvingen een interessante notitie van de heer van Veen, die stelde dat de spoorlijn in Delft niet alleen Delfts belang is, maar grotendeels landelijk belang. Met andere woorden: de strategie moet er op gericht zijn om die 32 miljoen niet meer te hoeven betalen. Een stevige onderhandelaar kan dat met deze inzet wellicht bereiken. Of moeten wij tol gaan heffen voor elke trein die door Delft rijdt?

Voor Stadsbelangen Delft is het aanvragen van de artikel 12 status niet de beste optie. Delft raakt dan de regie kwijt. Dit nog afgezien van de termijn op basis waarvan een dergelijke status toegekend kan worden. Door het aanvragen van de artikel 12 status moet de Provincie de komende jaren veel ambtelijke capaciteit inzetten, moeten dure onderzoeken worden gedaan en dat kost de Provincie weer veel geld. Geld dat de Provincie beter direct in Delft zou kunnen investeren.

Stadsbelangen Delft heeft de voorkeur voor een combinatie van scenario 1 (regie in eigen hand) in combinatie met 2 (inkomsten verwerven).  De discussie krijgt nog een vervolg bij de behandeling van de Kadernota.

Fractie Stadsbelangen Delft
Aad Meuleman